داوود نبى

انتقاد از داوود در متون ربانی کم نیست اما ربی‌ها معمولاً او را در ماجرای بث‌شبع بی‌گناه جلوه داده‌اند. به عنوان مثال، گفته‌اند او مقرر کرده بود «هر که به جنگ می‌رود، برگه طلاق از همسرش را بنویسد.» یا گفته شده او بعد از انجام گناه، بسیار توبه کرد و یهوه او را بخشید؛ پس داوود پاسخ داد: «مرا نشانه‌ای ده» و یهوه در جواب گفت «این نشانه را در روزگار سلطنت پسرت سلیمان آشکار خواهم کرد.» متنی می‌گوید «داوود گناه نکرد… او تنها به این عمل فکر کرد اما انجامش نداد.» ربی‌ها در نقد داوود گفته‌اند که او به اندازه‌ای به خود مطمئن بود که از یهوه خواست او را با بث‌شبع آزمایش کند 

داوود در قرآن «خلیفه خدا روی زمین» توصیف شده و قرآن می‌گوید خدا به او «علم»، «حکمت» و توانایی «حکم کردن» اعطا کرده بود.

در مسیحیت ایده مسیح بسیار مهم است. این ایده مرتبط با پادشاهی زمینی است که توسط خداوند مسح شده‌است. در اناجیل معمولاً از عیسی به عنوان پسر داوود یاد می‌شود. یعنی از نسل او 

داوود ضمن آنچه بیان شده در کتب از قدرت معنوی بالایی برخوردار بوده ضمن اینکه این قدرت بدنی او به عنوان کسی که خدا با اوست تقویت میشده همچنین مرحله به مرحله با سختی ها پیش رفته و خواست خدا آن بوده که داوود به پادشاهی برسد زیرا رفتار و منش او با مستمندان مثل شاه و فقیر نبوده بلکه به آن شخص که از پا دچار نقص بوده آنچنان پذیرایی و احترام میکند که او دیگر خود را فقیر نمیداند بلکه هم میز با پادشاه غذا میخورد اینجا نتیجه آن هست که داوود مردی معنوی و دوستدار بندگان خدا بدون توجه به مقامات زمینی آنها بوده.